در بدترین بحران بهداشت عمومی قرن ، که مفهوم فاصله اجتماعی به یکی از واژگان روزمره در زندگی آمریکایی ها درآمده است، خبرنگار رویتر داستان زوجی را نشان میدهد که سالهاست در کنار هم و با رعایت فاصله اجتماعی زندگی می‌کنند و تعادل بین اعتماد به نفس و وابستگی را نشان می دهند.” شاید واقعیت جدید دیگر اینکه با وجود عدم قطعیت از درمان های فعلی و نبود وواکسن، حفظ فاصله اجتماعی از دیگران تنها روش مطمئن برای جلوگیری از شیوع این بیماری است.
اسکان در محلی امن گزینه‌ای است که این زوج سالهاست برای فاصله اجتماعی انتخاب کرده‌ا‌‌ند. شاید با خواندن داستان این زوج بیاد قصه های دوران کودکی بافتیم مردی با تجربه سالها زندگی اجتماعی، امکان زندگی راحت در تنهائی را برای خود و همسرش فراهم کرده است.
وندل هاردی ۷۵ ساله، کارمند شرکت پیمانکاری ساخت و نصب شیشه همکاری داشته و بعد از ازدواج با تیم ساخت بیوسفر ۲ ( لایه زمین) همکاری میکند.
ماریان هاردی ۶۹ ساله از خانواده پرجمعیت بهمراه ۵ خواهر و برادر، پس از سالها تحصیل در کالج و پلیس شدن که در تماس مداوم با مردم بود.
در زمستان سال ، ۱۹۸۵ حدودا چند ۳۵ سال قبل پیش از شیوع اخیر ویروس کرونا و تاکید متخصصین سلامت برحفظ فاصله اجتماعی، وندل هاردی و ماریان تصمیم گرفتند زندگی خود را خارج از شبکه اجتماعی درهم تنیده منطقه جنوب غربی آمریکا که معمولا خیلی بهم وابسته و نزدیک هستند تا آخر عمر ادامه بدهند.
آنها در کلیسای توسان از ایالت آریزونا- روستائی ترین ایالت آمریکا- مراسم ازدواجشان را جشن گرفتند و آنچه از این مراسم بیاد میآید اینکه وندل و ماریان تنها با یکدیگر صحبت می کردند.
با اینکه هر دو بیشتر سالهای زندگی را در شهر گذرانده‌اند ولی علاقه به طبیعت و دویدن در مسیرهای بلند کویری از تفریحات ماریان بود. وندل میگوید: ” روزی که در حال نصب پنجره بودم با هم در مورد چگونگی ساخت مکان های شلوغ صحبت میکردیم و با پیشنهاد ماریان کوه لیمون ، قله ۹۱۵۷ فوت در محدوده کاتالیناس که مشرف به توسان است را برای زندگی انتخاب کردیم. در ابتدا آخر هفته‌ها به مهمانی میرفتیم چون به اندازه کافی جدا نشده بودیم ولی عادت کردیم و رفت و آمد کمتر از سابق شد. ما از کنار هم بودن لذت میبریم. ماریان در ورودی خانه تابلوئی نصب کرده ” خوش آمدید”.
پیشنهاد ماریان جرقه آغاز اتحاد عاطفی بین دو نفری بود که به دنبال تنهایی بودند و در عوض زندگی مشترک را به تنهایی یافتند.
بنظر این تصمیم برای خیلی‌ها غیرعادی باشد، شاید آنها کتاب والدن( Walden; or, Life in the Woods ) از هنری دیوید تروا ( Henry D Thoreau ) را خوانده باشندف در آنجائیکه میگوید” در جامعه، انبوه مردم کاملا ناامید زندگی می‌کنند.” به هر تعبیری، هاردیس‌ها تنهائی را به عنوان راهی برای هدفمند کردن زندگی که کمال به ارمغان میاورد، برگزیده‌اند.
ماریان تعریف میکند: ” خیلی زود پس از ازدواج شروع به رانندگی با جیپ مدل ۱۹۷۸ کردیم ، و درمناطق بکر و دست نخورده غرب آمریکا بدنبال مکانی آرام برای زندگی بودیم”.
تعداد معدودی از افراد مانند وندل و ماریان عادت به چنین زندگی با سختکوشی دارند. ماریان که نام مستعار او مانی به معنای کارگر ساده است با این سبک از زندگی تبدیل به یک برقکار ماهر، لوله‌کش و بنا و باغبان چیره دستی شده که حتی قادر به حفاری هم هست. او معتقد است کمال‌گرائی وی عامل موفقیت او بوده است.
