آیا والدین می‌توانند از فرزندان خود نابغه‌ای بسازند؟

آیا والدین میتوانند با پربار کردن فعالیت های روزمره کودکان و برخورداری آنها از انواع مختلف آموزشها، فرزندانی با هوش تر از سایرین داشته باشند؟
خواندن کتاب داستان قبل از خواب، شرکت دادن کودک در گفتگوهای بزرگسالان و بحث‌های خانوادگی و دور یک میز با هم شام خوردن و صحبت کردن، همه اینها روش‌های مثبتی هستند که در آن والدین با فرزندان خود تعامل بیشتری برقرار میکنند، اما بر اساس مطالعات بسیار از جمله پژوهشی با سرپرستی پروفسور کوین بیور، استاد جرم شناسی دانشگاه ایالتی فلوریدا ، هیچ یک از این موارد فوق تاثیر معناداری بروی باهوش شدن کودکان در سالهای بعدی زندگی نخواهد داشت.
این مطالعه که با همکاری اساتیدی از چندین دانشگاه از جمله فلوریدا، نبراسکا، عبدالعزیز عربستان و دانشگاه آراسموس هلند انجام گرفت به دنبال پاسخ به این سوال همیشگی بود که کدام: طبیعت یا تربیت؟

نتیجه: “همه چیز در ژن وجود دارد”.

در این تحقیق نمونه‌ای از کودکان با والدین بیولوژیک و فرزند خوانده‌ها را با هم مقایسه کردند و نشان داد که میزان هوش و ذکاوت کودکان در سالهای بعدی زندگی هیچگونه ارتباطی به میزان درگیر کردن فرزندان در فعالیت های اجتماعی ندارد. پروفسور Kevin Beaver معتقد است: “چنین فعالیتهائی فرزند شما را در بزرگسالی نابغه نخواهد کرد. و باید به تاثیرات ژنتیکی بیشتر توجه داشت”.
داستان میزان نقش موثر والدین بر رشد و پیشرفت هوش فرزندان تاریخچه ای طولانی دارد. بعضی از تحقیقات نشان میدهد والدینی که فرزندانشان را در مسائل اجتماعی و درگیری‌های اجتماعی بیشتر دخالت میدادندو تابع برنامه و اصول خاص شبانه روزی بودند، -مانند عادت به خواندن کتاب برای آنها یا به همراه آنها، خوردن شام در کنارهم- کودکانی باهوش تر از آنهائی دارند که به چنین فعالیتی هائی اهمیت نمیدهند و فرزندان خود را درگیر چنین تعاملاتی نمی‌کنند.
همچنین این تحقیق در کنار مطالعات دیگری که موجود است به والدین نشان میدهد که میزان هوش و نابغه بودن فرزندشان استعداد ارثی است که از والدین به کودک به ارث میرسد و درگیرکردن کودکان در فعالیت‌های اجتماعی به نابغه‌بودن ربطی ندارد.
در تحقیقات قبلی اینطور بنظر میرسد که تائید فرضیه “شیوه تربیتی والدین بر هوش کودک تاثیرگذار است” به این واقعیت مربوط میشود که والدین باهوش تر بیشتر فرزندان خود را درگیر کارها و فعالیت‎هائی میکنند که باعث موفقیت آنان در بزرگسالی میشود.
و اما در خصوص تحقیق حاضر این سوال مطرح میشود که والدین دیگر نیازی به اینگونه رفتارهای اجتماعی تحریک‌پذیر برای فرزندانشان ندارند؟ جواب خیر است. بنظر محقق” روش والدینی بسیار درگیر کننده در مقایسه با والدینی که روشها و حد و مرزهای طبیعی را رعایت می‌کنند هیچگونه تفاوت معناداری وجود ندارد”.
بدنبال کشف مسئله طبیعت یا تربیت به این سوال پاسخ دادند که آیا والدین میتوانند فرزندان نابغه پرورش دهند؟
پاسخ: خیر، پروفسور Kevin Beaver توضیح میدهد: “هنگامیکه این کودکان را در بزرگسالی مورد مطالعه قرار می‌دهیم مشخص میشود که کلید اصلی هوش، ژن است نه میزان درگیر‌کردن فرزند در فعالیت های جامعه پذیری. اگرچه در تحقیقات قبلی تاثیر شیوه تربیتی والدین و درگیرکردن فرزندان در فعالیتهای اجتماعی بر هوش تائید شده بود ، ولی به دلیل لحاظ نشدن نقش عوامل ژنتیک به ارث رسیده به فرزندان تحقیق جامع و کاملی نخواهد بود.
در عین حال، خواندن کتاب داستان زمان خواب و با هم شام خوردن و صحبت کردن را تعطیل نکنید ، هرچند که تحقیق حاضر هیچ یک از عوامل یاد شده را موثر در بالابردن هوش کودکان نمیداند، اما انجام این برنامه‌ها ارزشمند است زیرا که رابطه کودک و والدین را مستحکم تر و نزدیکتر میکند”.
گزارش کامل این تحقیق در مجله هوش به تاریخ ۳۰ اکتبر ۲۰۱۴ ، در مقاله ای به عنوان : نگاهی دقیق‌تر به نقش موثر والدین در میزان هوش کلامی کودکان در طول زندگی ، منتشر شده است.